ПРЕДИКЦИЈА НА ХРОНИЧНА БУБРЕЖНА БОЛЕСТ
Според Каролин Фокс, мерењето на три биомаркери во единечен примерок од крв може да ја подобри можноста за откривање на пациенти со висок ризик за развој на хронична бубрежна болест (ХББ). Резултатите од нејзината студија се во печат во Journal of the American Society of Nephrology.

Студијата опфатила над 2300 учесници во студијата на потомците од Фрамингем, една долгорочна студија на ризик факторите и за исходот од срцева болест. Сите учесници имале нормална бубрежна функција кога им биле земени примероци од крв во 1995-98 година. Во просек, 9,5 години подоцна, кај девет проценти од пациентите настанала хронична бубрежна болест. Кај уште 8% се пронајдени високи концентрации на протеини во урината (макроалбуминурија) во тек на следењето – што било клучен знак на влошување на бубрежната функција.

Замрзнатите приметоци од крвта од 1995-98 година биле тестирани за да се провери дали постои било кој од шест различни биомаркери кај пациенти кај кои постоела најголема веројатност за настанок на ХББ: Комбинацијата на три биомаркери значително ја подобрила способноста за идентификување на пациенти со висок ризик од ХББ, вклучително и хомоцистеинот, хормон кој влијае на управувањето со солта, од страна на бубрезите. Истите два биомаркери исто така го предвидувале и ризикот за микроалбуминурија, како и Б-типот на натриуретскиот пептид (БНП) – индикатор на срцево заболување кај пациенти со срцева болест.

Додавањето на резултатите од биомаркерите кон стандардните ризик фактори, како што се високиот крвен притисок и дијабетот може да го зголеми процентот за уште 7% кај пациентите кои се класифицирани дека имаат висок ризик од хронична бубрежна болест.

Бидејќи хроничната бубрежна болест засега 13% од возрасната популација во САД и претставува важен ризик фактор за кардиоваскуларна болест, раното откривање на абнормалностите со користење на серумскиот креатинин, како вообичаена мерка за проценка на бубрежната функција е многу важно.

Со натамошно тестирање, овие биомаркери може да ги подобрат проценките на ризикот за ХББ. Освен тоа, природата на овие три биомаркери може да обезбеди увид во настанокот на ХББ. Сепак, потребни се натамошни студии за да се утврди дали лекувањето кое го намалува нивото на хомоцистеинот или влијанието врз процесите кои вклучуваат алдостерон и БНП можат да влијаат на долгорочниот ризик од ХББ. Оваа студија била ограничена на учесници од Европско потекло, потребни се повеќе истражувања за да се види дали резултатите се однесуваат и на мултиетнички популации.